New Tears Eve

Our seals were so easily brokenOur hopes were so silently crushedStill our hearts can’t be brokenStill our hearts will hold Zamiast zaserwować listę zażaleń na zakończony 2023 r. czy upubliczniać listę postanowień, których i tak nie dotrzymam, wrzucam noworoczną porcję fajnych rzeczy. No bo nie wszystko było złe. Poniżej dwanaście obrazków z minionych dwunastu miesięcy

Pan od robaczków

Początek grudnia 1983. Mężczyzna w średnim wieku uwija się przy ciężarówce, zaparkowanej pod „Helikopterem” (blok nr 8 na Osiedlu Centrum D, zwany tak od charakterystycznego kształtu, tworzonego wraz z przyległym pawilonem handlowo-usługowym). Wyciąga z auta nietypowy ładunek: pręty, fragmenty maszyn, jakieś odpady budowlane. Przenosi część z nich do blokowej windy i wielokrotnie wraca po resztę

Rozejm

Powoli wracam między żywych. Gimnastykuję stopę z tytanową zawartością i wreszcie pozwalam sobie na przechadzki dalsze niż wypad do spożywczaka w sąsiednim bloku. Dosłownie „powoli wracam”, bo poruszam się w tempie wątłej starowinki 😛 Ale dobre i to, a jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Nie marudzę więc,

Najlepiej

Działam na baterie słoneczne, więc teraz trwa ta lepsza dla mnie część roku. Właściwie już pod koniec marca mówię sobie, że jest dobrze. No może czasem jeszcze dostanę lodowatym wiatrem prosto w nos, a poranny widok ołowianego nieba aktywuje mi bieg wsteczny pod kołdrę, ale to przecież już. Przebiśniegi, krokusy, potem pastelowe drzewa na osiedlowych

October Rust

Jesień nie jest taka zła, tylko zwykle nie wie, jak zagadać. Jeśli przemawia do mnie deszczem, czapą z burych chmur i syfem w powietrzu, to wtedy po prostu przestaję działać. Bateria mi się rozładowuje, chowam się pod kocem i zamieniam się w chodzący (lub raczej: leżący) mem o jesiennych deprechach czy poniedziałkowych dołach. Ale tym

„A wiosną niech wiosnę zobaczę”

To miała być pierwsza normalna wiosna od dwóch lat. Bez przerażających statystyk, bez lockdownów i obostrzeń, za których logiką ciężko nadążyć. Pierwsze przebiśniegi, pierwsze drobne pączki na drzewach, perspektywa coraz dłuższych, jaśniejszych dni i całkowitego powrotu do życia sprzed pandemii. Poranek 24 lutego zmiótł to wszystko na dalszy plan. Niby każdy, kto choć trochę interesuje się

Jesienny pancerzyk ochronny

Dawno niczego nie wrzucałam, choć ostatnie tygodnie aż za bardzo obfitują we wrażenia. Niekoniecznie dobre, ale „Migawki” jako przestrzeń (w zamyśle) wolna od syfu są ostatnim miejscem, które chciałabym zanieczyszczać ponurymi przemyśleniami na tematy związane z korporacyjnymi absurdami i polityką. W weekendy jest mi nieco weselej, bo zwykle odcinam się od jednego i drugiego. Aczkolwiek

Lato w mieście (małym i dużym). Ludzie, krzaki i zwierzaki

Coachingowy banał mówi, żeby szukać pozytywów w każdej sytuacji. Niektóre coachingowe banały sprawdzają się w życiu i niepiękne, pandemiczne okoliczności przyrody dobrze to pokazały. Po tygodniach zamknięcia docenia się jeszcze bardziej różne proste przyjemności i sam fakt przebywania z ludźmi, którzy robią coś fajnego i mają do powiedzenia coś mądrego. Lubię trafiać na takie osoby,

Robaczek pod chmurką

Podwórka w zabytkowej części NH to unikat, coś pomiędzy mini parkiem, kwietnym ogródkiem a placem zabaw. Zaplanowane przez architektów jako wspólna przestrzeń rekreacyjna dla mieszkańców – starych, młodych, dzieci. Właściwie przestrzeń rekreacyjna i użytkowa, bo cechą charakterystyczną nowohuckich podwórek jest pranie, rozwieszone na sznurach podwórkowych suszarek. Fajnie to wygląda na wiosennych zdjęciach: pstrokate plamki na

Przeczytane: „Kobiety Nowej Huty. Cegły, perły i petardy”

Nowa Huta w zeszłym roku obchodziła jubileusz 70-lecia. Tyle minęło od wbicia pierwszej łopaty pod budowę huty stali i tworzonego wokół niej nowego miasta – dzisiejszej krakowskiej dzielnicy XVIII. W zeszłym roku podjęto też decyzję o wygaszeniu wielkiego pieca i stopniowym ograniczeniu działalności kombinatu. Huta to coraz mniej „komunistyczna dzielnica robotnicza”, a coraz bardziej „zielona